გვარიანად ძნელია, მწვრთნელის დახასიათებას შეეჭიდო. ძნელია თუნდაც იმიტომ, რომ ეს უნდა გააკეთოს იმან, ვინც ბოლომდე იცის ფეხბურთი, იცის და თან მაგრადაც იცის. მე არ ვარ ასეთი და არა იმიტომ, რომ ვთავმდაბლობ, უბრალოდ, ფეხბურთში იმდენი ნიუანსია დამალული, მისი სრულყოფილად ცოდნა, ალბათ, მხოლოდ ათეულების ხვედრია ამ დედამიწაზე…
ჰოდა, მწვრთნელის ხვედრიც ისეთთა ხვედრი მგონია, ბოლომდე რომ უნდა ჩაწვდნენ ამ ურთულესი თამაშის საიდუმლოებებს, თორემ მე ისეთი მწვრთნელიც მინახავს… პირველი ტაიმის შემდეგ საკუთარი გუნდის თამაშით უკმაყოფილო რომ დარჩენილა, სტადიონის კარი რომ გაუხურავს, მანქანაში ჩამჯდარა და შინ წასულა – აქაოდა, ჩემი გუნდის თამაში არ მომწონსო.
არადა, არც დაუწერლობა გამოდის. როგორც რიგითმა გულშემატკივარმა, ისე უნდა დავწერო და ამ წერილს არც აქვს აბსოლუტური ჭეშმარიტების პრეტენზია. კამათს თუ გამოიწვევს, ძალიანაც კარგი.
წლების წინ, ჯერ კიდევ დამწყები ჟურნალისტი რომ მერქვა, მეგონა, რაღაც ვიცოდი ფეხბურთში. საათ-ნახევარი ვიმგზავრე ალექსანდრე ჩივაძესთან ერთად. მგონი, იმ ჩემი ცოდნიდან აღარაფერი დარჩა. ვუსმენდი და ვფიქრობდი, რომ მთვარეზე თუ არა, სადღაც ახლოს ნაღდად ვიყავი…
იმის მერე აღარასოდეს მიმიკერებია საკუთარი თავისთვის ფეხბურთის სპეციალისტის იარლიყი და ამ წერილსაც ისე ვწერ, როგორც ერთი რიგითი ქომაგი, ვინც ვლადიმირ ვაისის მიერ საქართველოს ნაკრებში გატარებული წელი უნდა შეაფასოს.
მაგალითად, ვაისი ერთი ქართველი გულშემატკივრის აზრით სტაბილური მწვრთნელია. ჟარგონზე რომ ვთქვათ, ის თითქმის არასოდეს “იხევა”, არ აგებს დიდი ანგარიშებით.
ვაისმა ამ წელს ერთხელაც დაადასტურა, რომ შექმნა ნაკრების ძირითადი ბირთვი და ამ ბირთვს ენდობა. ვაისის ხელში საქართველოს ნაკრებს არ ტანჯავს შიდა კონფლიქტები. ძალიან მშვიდი წელი გვქონდა და ეს უკვე კარგია.
სხვა რა? ალბათ, მეტი არც არაფერი. მწვრთნელს პირველ რიგში შედეგით განსაზღვრავენ და შედეგი არ არის. ბეჩავი გიბრალტარის დაბრიყვება დიდი ვერაფერია. პროფესიონალებს კი ერთი თამაშიც ვერ მოვუგეთ. მხოლოდ ორი მატჩი არ წავაგეთ.
ვაისი აგვიანებს შეცვლებს. მისი ხელმძღვანელობით საქართველოს ნაკრებს არც ამ და არც წინა წელს არ ჩაუტარებია ორი თანაბარი ტაიმი. დაბალია საგოლე მომენტების გამოყენების პროცენტი.
ვაისი არ ენდობა ახალ ფეხბურთელებს. რაც ჩვენთან ჩამოვიდა, სულ ერთ, თავიდანვე არჩეულ გზას მიჰყვება. პირადად მე მეშინია: იმ ბიჭებს, დღეს რომ პრაქტიკულად არ ეძლეათ შანსი, თვალსა და ხელშუა არ გაუფრინდეთ კარიერის საუკეთესო პერიოდი ისე, რომ ვერაფერი არგონ ეროვნულ გუნდს. ასეთი ფეხბურთელი ბევრი არაა, მაგრამ ისინი მაინც არიან.
გული ერთზეც მტკივა: კარგა ხანია, ვაისი საქართველოს ნაკრების მთავარი მწვრთნელია და მან, ასე ვთქვათ, ვერ აღმოაჩინა ერთი ფეხბურთელიც კი. აქ არ ითვლება გიორგი ჩაკვეტაძე. ის იმდენად მაღლა დგას დანარჩენებზე, შანსს ნებისმიერი მწვრთნელი მისცემდა.
ზოგადად, ვაისის მიერ მიმდინარე წელს ნაჩვენები შედეგები ძალიან ჰგავს წინა წლისას და მე ასე მგონია: კიდევ 10 წელი რომ დარჩეს იქ, სადაც არის ახლა, მსგავსება ყოველ წელს მაინც უდიდესი იქნება.
და მაინც, მარტის პლეი ოფებამდე მისი წასვლა არაფრით შეიძლება. ღმერთმა ქნას, სლოვაკმა შეძლოს ის, რაც სხვა, ჩემი აზრით, გაცილებით მაგარმა მწვრთნელებმა ვერ შეძლეს.
წყარო: lelo.ge
